Duran Duran - forum dyskusyjne fanów i sympatyków zespołu

krzych · Dołączył: 02 Sie 2006 Posty: 98 Przeczytał: 0 tematów

"Dość przypomnieć, że ich przedostatni album "Pop Trash" wczołgał się ledwie na 135 miejsce amerykańskiej listy przebojów. "

Jakbym pisał recenzje do gazety to bym przynajmniej do Wikipedii zajrzał,. :D

sikorka

sikorka

El znowu zrobiła kawał dobrej roboty!
[link widoczny dla zalogowanych]
To przykład dobrej recenzji, choć jej autor nie pieje z zachwytu.

Ron1

Niestety recenzentka ma racje - wylądowali na 135 miejscu...

sikorka

Ale numer! Dostałam życzenia świąteczne od redakcji "Dziennika"!

yasmina

sikorka

yasmina

Siostra wreczyla mi wczoraj recenzje RCM (autorstwa pani Lubiatowskiej)z dodatku do Dziennika/Kultura z 14 grudnia.Chyba nikt tego jeszcze nie zamieszczal?Zeskanuje i wkleje.

sikorka

yasmina

Sorry,przeoczylam ten wpis, Sikorko.
Recenzja pana Lubiatowskiego jest ...niepochlebna ogolnie mowiac.Sam tytul-"Prozni panowie w srednim wieku" zniecheca do tego pana. Pozniej zeskanuje i wkleje tutaj, bo nie mam jeszcze wgranych do kompa software od skanera.

El Diablo

Próżni panowie??NO chyba teraz ja do niego zadzwonię! Yas, szukaj numeru telefonu.

fanka

yasmina

Znalazlam Wam wreszcie ten artykul w archiwum "Dziennika".Prosze bardzo.Moj oryginalny do zeskanowania dalej tkwi w nieuruchomionym skanerze(ale jeszcze to zrobie,bo jest fajna ich fotka obok).

sobota 15 grudnia 2007

Próżni panowie w średnim wieku

Przed laty Duran Duran nagrywali z mistrzem czarnego funku – Neilem Rodgersem z Chic. Do pracy nad najnowszą płytą zatrudnili mistrza r’n’b – Timbalanda. Mocno przepłacili.

"Ten zespół to symbol dobrej zabawy i imprez. Gdy jedziesz na weekend sportowym autem, muzyka wali z głośników, a obok ciebie siedzi piękna dziewczyna - to dla mnie znaczy Duran Duran” - wyznawał przed dwoma laty wokalista grupy Simon Le Bon. W ustach 50-latka brzmi to trochę infantylnie, ale po kilku latach chudych wydawało się jednak, że Anglicy znów są na fali. W superlatywach mówiły o nich młode gwiazdy pop-rocka (muzycy z The Killers czy Franz Ferdinand) i wydawać się mogło, że najprostszą receptą na sukces byłoby nagranie krążka z prostymi gitarowymi przebojami. Le Bon i kumple, wytrawni popowi koniunkturaliści, podobno rozważali taką opcję, szyki popsuło im jednak odejście z grupy gitarzysty Andy’ego Taylora. Poprosili więc o pomoc amerykańskich mistrzów nowoczesnego popu.

W przypadku Duran Duran ten nagły zwrot nie powinien dziwić. W końcu przed laty, nieco na wyrost, sami określali jako siebie jako "skrzyżowanie Sex Pistols i Chic”. Rockowe gitary i syntetyczne taneczne brzmienia na ich wczesnych krążkach z lat 80. nieźle się uzupełniały, choć przyznać trzeba, że oprócz chwytliwych refrenów w odniesieniu oszałamiającego sukcesu pomogła im świetna aparycja i modne ciuchy. Wychowani na wczesnych płytach Davida Bowiego, Roxy Music i klasykach disco, Anglicy zwietrzyli, że po paru latach punkowej rewolty Brytyjczycy stęsknili się za odrobiną scenicznego blichtru, glamour i elegancji. Duran Duran uwielbiały nastolatki, ale też księżna Diana czy Andy Warhol.

Le Bon i spółka oprócz tego, że świetnie wyczuwali aktualne mody, mieli też ambicje. W ich przypadku oznaczało to: dostarczyć świetny popowy produkt. Dlatego do pracy przy nagrywaniu hitowych singli "The Reflex” i "Wild Boys” i krążka "Notorious” (1986) zatrudnili Neila Rodgersa, kiedyś podporę legendarnych Chic, w owym czasie zaś topowego producenta opromienionego sukcesami "Let’s Dance” Bowiego i "Like A Virgin” Madonny. Tym razem Anglicy ponownie zainwestowali w topowe nazwiska, licząc na pomnożenie zysków. Timbaland to w końcu obok Neptunesów najsławniejszy ze studyjnych magików ostatnich lat. Na jego konto należy zapisać choćby niedawne sukcesy Timberlake’a czy Nelly Furtado. Z kolei jego podopieczny Nate "Danja” Hill - odpowiedzialny za większość produkcji „Red Carpet Massacre” - zbiera pochwały za brzmienie najnowszego krążka Britney. Wydawało się, że lepiej trafić nie mogli.
„Znośny” to jednak najlepsze, co można powiedzieć o tym krążku. I nie ma w tym winy zaproszonych gości. Studyjnych tricków Timbalanda (w trzech utworach) i Hilla jak zawsze słucha się z przyjemnością. Zaskakująco dobrze brzmi też wokal Le Bona. Co z tego jednak, skoro trudno pozbyć się wrażenia, że reszta zespołu to tylko dodatek do nowoczesnej produkcji? Na „Red Carpet Massacre” jest kilka fajnych fragmentów - "The Valley” mogłoby trafić na któryś z albumów z lat 80., "Nite Runner” nagrany to efektowny electro-pop, a akustyczne "Box Full Of Honey” wprowadza urokliwie melancholijna nutę. Reszta piosenek napisanych przez Anglików to jednak zapchajdziury, których "Danja” i Timbaland nie ośmieliliby się zaproponować żadnej z młodych pierwszoligowych gwiazd. Duran Duran liczyli chyba, że mistrzowie konsolety odpowiednio przypudrują mierny repertuar. Mocno się jednak przeliczyli. Wystarczy powiedzieć, że w premierowym tygodniu na listach przebojów zarówno w Stanach jak i w Anglii płyta zadebiutowała poza Top 30. Produkcyjny lifting to za mało, nikt nie chce bawić się przy piosenkach w wykonaniu zmęczonych, próżnych gości w średnim wieku.

Łukasz Lubiatowski

i tutaj link:

[link widoczny dla zalogowanych]

ladylay

No nie! Reszta piosenek, to zapchajdziury!, To padalec jeden no! opieprz

sikorka

Jeszcze jeden "szablonowy" artykuł. Autor nie może się zdecydować czy zjechać płytę czy nie, czy pisać o zjawisku jako takim czy o samym zespole. A ja mam wrażenie, że ściąga od innych krytyków/ dziennkarzy muzycznych.
Do tego tytuł ni "5" ni...